Rozdział 49 - Telefon

- Tak, mamuś. – rozmawiałam przez telefon z rodzicielką, próbując jednocześnie ugotować obiad. – Tak, Gregor właśnie się pakuje. Bo wyjeżdża wieczorem. Poczekaj chwilę… Muszę zmniejszyć ogień… Ok, już jestem. Ślub planuję po sezonie. Jak to, czemu? Żeby już na spokojnie, bez nerwów. Poczekaj, bo Greg coś woła.

- Weźmy ślub w Boże Narodzenie.

- W Boże Narodzenie? – spytałam, zasłaniając słuchawkę ręką.

- No, tak. – chłopak objął mnie w talii. – Popatrz: święta, czas cudów, czas radości. Idealnie.

- Skoro tego pragniesz, to niech tak będzie. – powiedziałam i pocałowałam go delikatnie. – A teraz idź się pakować, bo nigdy nie zdążysz.

- Wolałbym zostać z Tobą…

- Przecież nic mi się nie stanie. – pogłaskałam go po policzku. – Wszystko będzie dobrze. Musi być, skoro w święta zostaniesz moim mężem.

- Uwielbiam Cię.

- Jestem mamo. – zwróciłam się do telefonu. – Jednak ślub w Boże Narodzenie. Bo Gregor chce jak najszybciej. Co mnie cieszy, bo ja najchętniej bym za niego wyszła już jutro. Albo nawet dzisiaj. No, ale jest to niemożliwe, więc już wytrzymam ten miesiąc. Mam nadzieję, że będziesz mogła się pojawić. Tak? Naprawdę? Przynajmniej tyle umie się zachować. I bardzo dobrze mamuś. Ja kończę, bo muszę jechać. Kristina przyjeżdża z Wiednia. Wszyscy myśleli, że oni z Thomasem się pobiorą, no nie? A ona z nim zerwała. Naprawdę! I całe szczęście, tak między nami mówiąc. Ile ona się przez niego nacierpiała, to proszę Cię. Podobno on właśnie sobie układa życie z jakąś początkującą modelką. A Kristi spotkała jakiś czas temu dawnego chłopaka, z którym rozstała się z powodu dzielącej ich odległości. I zamieszkali ostatnio razem. Wszystko wskazuje na to, że są szczęśliwi. No, a Morgenstern zrezygnował na razie ze skakania. Mówiłam Ci o tej początkującej modelce. Układają sobie razem życie, bo ona zaciążyła. Nie wiem, jakim cudem, skoro według Kristiny Thomas ma manię na punkcie zabezpieczania się. W każdym razie – wpadli. Wpadli i ona podobno nie daje sobie w kaszę dmuchać i kazała mu się sobą zaopiekować. Skoro jego dziecko, to ma w sumie sens. Ale taka lekcja życia dobrze mu zrobi. Może w końcu się ogarnie i zacznie zachowywać, jak należy. O, i widziałam się ostatnio z Manuelem. Razem z Vivienne byli na zakupach do wspólnego mieszkania. Postanowili, pomimo obiekcji jej rodziców (nawiasem mówiąc – nie powinni się wtrącać), zamieszkać razem. I dobrze. Mamuś, gdybyś Ty ich razem widziała. Ona – piękna, kwitnąca, szczęśliwa (jakby w ciąży była, trzeba się do niej na ploty przy kawie wybrać). Ale on – elegancki, zadbany. Mówię Ci, nie ten człowiek. I tacy zakochani. Twojego byłego też ostatnio spotkałam. Siedział w parku z Mariką i dziećmi. Ale był taki nieswój. Taki przygnębiony. Chyba żałuje swojej decyzji. Może dlatego był u Ciebie ostatnio. Ale, mamuś, nie daj mi drugiej szansy. Wiedział, co robi. Z tatą też się spotkałam. Z gazet dowiedział się o zaręczynach i nalegał. Powiedział, że podczas mojej osiemnastki popełnił straszny błąd i chciałby zrekompensować straty oraz być znowu w moim życiu. Być i coś znaczyć. Wiesz… Nie mogłam go odrzucić. Owszem, popełniał błędy i wciąż je popełnia, ale to mój ojciec. Obiecał sfinansować wesele. I pojawić się na nim tylko z tą… Jak jej tam było… No wiesz, byłą Pointera… No, tak, właśnie z nią. Bez dzieci. Obiecał.  I wiesz? Wierzę mu. Nie wiem dlaczego, ale mu wierzę. Simon też dzwonił. Miał to samo źródło, co tata. Zamierzał go zaprosić na wesele. Przecież on też nie był niczemu winny. Ucieszył się na wieść o ślubie. I zapewnił, że przyjedzie z żoną. Nie wiedziałaś? Tak, ożenił się. Ale to było wtedy, gdy byłam w Polsce. Podobno Yana jest niesamowitą kobietą. Szczerze, nie mogę się doczekać, żeby ją poznać. O kimś jeszcze chcesz coś wiedzieć? Mamuś, muszę kończyć. OBIAD MI SIĘ FAJCZY!!

---------------------------------------

Wieczorem kończymy.