Rozdział 12 - Wyjaśnienia

Już są wyniki badań krwi... Okazało się, że przed konkursem (albo jeszcze wcześniej) Gregor... no cóż... brał narkotyki... Gdy się dowiedziałam, też nie mogłam w to uwierzyć...ON?? Taki "grzeczny chłopak?? Siedzę teraz przy jego łóżku... Śpi... Tak spokojnie... Gdybym wtedy nie wyjechała... To wszystko moja wina... Mogłam nie iść na spacer z Ammannem... Wtedy może wszystko potoczyłoby się inaczej... Zaczęłam płakać... Poczułam, że ktoś klepie mnie po ramieniu... Obróciłam głowę. To był Fetti. Kucnął i pogłaskał mnie po głowie. Nie spodziewałam się takiego gestu. W odpowiedzi przytuliłam się do niego tak mocno jak mogłam.

- Manuel... Dlaczego? To wszystko moja wina. Nie powinnam wtedy wyjeżdżać... ja... - mówiłam zrozpaczona

- Ciii... Uspokój się... Jakbyś wtedy była to mógłby też Ciebie w to wciągnąć. No... Już... Mała...

- Tylko nie mała! - warknęłam na kuzyna

- Nie krzycz na niego - usłyszałam cichy szept

- Gregor?? - powiedzieliśmy z Manuelem jednocześnie

- Monica... Przepraszam Cię za wszystko... A przy okazji mogłabyś mi podać proszki z torby??

- Czy Tobie już kompletnie odbiło?? Wiesz wogóle, dlaczego tu jesteś?

- E... Nie do końca...

- Zdyskwalifikowali Cię za korzystanie ze środków dopingujących...

- Czyli...

- Czyli Twoją Kryształową Kulę dostanie albo Morgi albo Loitzl... Masz do końca sezonu zakaz skakania...

- Co? - po moich słowach od razu oprzytomniał

- Niestety... A teraz czeka Cię terapia odwykowa...

- Ale ja się wcale nie uzależniłem!!

- A kto przed chwilą prosił o podanie narkotyków??

- Ja... - powiedział ze spuszczoną głową

- Gregor, proszę Cię... Weź udział w tej terapii...

- A co z...

- Z Twoją dziewczyną?? Zamknęli ją, za posiadanie narkotyków...

- Aha.

- Przykro mi...

- Dlaczego? - zapytał Fettner

- Bo skoro to jest dziewczyna mojego przyjaciela, to chyba powinno.

- Monica... To nie jest moja dziewczyna. Poznałem ją przypadkowo w barze. Gdy wyjechałaś, musiałem jakoś ukoić swój ból po stracie Ciebie.

- Po stracie mnie? Przecież byłam tylko laską do zaliczenia...

- Kto Ci takich głupot naopowiadał?

- No jak to kto. Twój trener... Mówił, że rozmawiał z Tobą i powiedziałeś... że wcale mnie nie kochasz, że chciałeś mnie tylko zaliczyć, że... - w tej samej chwili rozpłakałam się. Kocham Gregora... Zrozumiałam to, gdy przyjechałam do szpitala. Przecież gdybym go nie kochała, to nie siedziałabym tu i nie czekała aż się obudzi, no nie??

- Monia... To nie prawda... Ale ty też mogłabyś mnie nie wykorzystywać dla własnych potrzeb..

- Że co proszę??

- Twój ojciec mówił mi, że potrzebowałaś się kimś zabawić, dopóki nie znajdziesz chłopaka...

- To nie prawda, Greg. Ja się nie bawiłam Twoimi uczuciami... Ja...

- Kocham Cię, Monica. Kocham jak... Za Ciebie życie mógłbym oddać...

- Oh Gregor... - nie spodziewałam się takiego wyznania. W moich oczach znów stanęły łzy. - Też Cię kocham...

Po moich słowach, chłopak podniósł się trochę na łokciach i delikatnie mnie przytulił. Pocałowałam go prosto w usta. Po jakimś [bliżej nieokreślonym ;)] czasie usłyszeliśmy za sobą chrząknięcie. To był Manuel oznajmiający, że do Grega przyszedł psycholog. Natychmiast wyszłam i posłałam przyjacielowi buziaka. Zaraz po wyjściu, zadzwoniłam do Simona.

- Hej Simi

- Cześć. Co u Gregora?

- Obudził się. A u ciebie?

- Ehh... Tęsknię za Tobą...

- Musimy pogadać...

- Słucham?

- Przepraszam Simon, ale ten związek nie ma sensu. Kocham innego...

- To... dobrze.

- Co?? - zapytałam zdziwiona

- Sorki, ale byłem z Tobą tylko dlatego, że twój ojciec mi powiedział, że jesteś we mnie zakochana i żebym nie robił Ci przykrości.

- Mój ojciec tak powiedział??

- No, tak. A co Ci o mnie powiedział?

- Że bardzo chcesz mnie poznać. Cieszę się, że rozstaliśmy się w zgodzie.

- Pa, przyjaciółko.

- Do zobaczenia, przyjacielu...