Rozdział 42 (2) – „Jesteś szczęśliwa?”

Obudziłam się wtulona w Gregora. Jesteśmy razem. Znowu. Kocham Go. Wstałam z łóżka, wykonałam poranną toaletę i ubrałam się. W kolorową sukienkę. Potem podeszłam do chłopaka i obudziłam go.

- Hej Moniciu. - powiedział, podnosząc się na łóżku.

- Cześć Greg. Jak się spało?

- Cudownie. Przez cały rok, tak źle spałem.

- Ja też. Wstawaj, ubieraj się i idziemy na śniadanie.

- Już, pani kapitan! - natychmiast wstał i zasalutował.

Roześmiałam się i usiadłam na łóżku. Dziesięc minut później, zeszliśmy z Gregorem na śniadanie, mając na sobie wzrok całej sali. Usiadłam przy stoliku mamy i Wolfiego. Oni też dziwnie wyglądali.

- Co jest? - zapytałam, lekko zdenerwowana.

- O co Ci chodzi? - odpoiwedziała mama pytaniem na pytanie, jakby nie wiedziała.

- No, czemu wszyscy się na mnie gapią...

- Ja nic nie wiem. - zastrzegł się Wolfgang i zaczął jeść śniadanie.

- Mamo! - jęknęłam, patrząc na rodzicielkę.

- Cóż, to był trochę dziwny widok. Ty i Gregor wchodzący razem...

- Wiem. Ale tak wyszło.

- A Daniel? Co z nim?

- Nie Daniel, tylko Damian. Ja mu wymyśliłam ksywkę Dani. A tak nawiasem mówiąc, to zerwałam z nim. Wczorajsza impreza coś mi uświadomiła... Że tak naprawdę nie kochałam Damiana.

- Oh, kochanie... A teraz? Jesteś szczęśliwa?

- E... Chyba tak - zaśmiałam się i przytuliłam do Gregora.

- Ja tam jestem szczęśliwy. - powiedział chłopak i pocałował mnie w czoło.

- No i tak ma być. - dodał Wolfi i jadł śniadanie dalej.

Po śniadaniu poszliśmy z Gregorem do pokoju, żeby spakować swoje rzeczy. W planach mieliśmy jeszcze dzisiaj pojechać po moje rzeczy do mieszkania w Krakowie. Tam mieliśmy zostać na noc i jutro wieczorem wracać do Insbrucka...